II Rajd Pieszy im. Sierżanta Wiktora Stryjewskiego (+ zdjęcia)

 fot. organizatorzy

Redakcja elblag.net
napisz do mnie ‹
moje inne artykuły ‹

23 stycznia 2021 r. odbył się rajd pieszy poświęcony pamięci sierż.Wiktora Stryjewskiego "Cacko" *. Wcześniej, 18-stycznia, dokładnie w 70-tą rocznicę śmierci sierżanta odbyła się w elbląskiej katedrze św. Mikołaja msza w intencji śp. W. Stryjewskiego, który  otrzymał najwyższy wyrok wydany przez komunistyczny reżim – 38-krotną karę śmierci.

Sam marsz rozpoczął się przy deszczowej pogodzie, która towarzyszyła podczas całego, kilkugodzinnego rajdu. O godzinie 12:00 uczestnicy zgromadzili się przy szlabanie otwierającym drogę do Parku Krajobrazowego Wysoczyzny Elbląskiej. Po przywitaniu wręczony został panu Andrzejowi Stryjewskiemu pamiątkowy ryngraf NSZ – dar od uczestników rajdu.

Pomimo deszczu, lodu na nawierzchni, momentami błota po kolana,  wszyscy dotarli do punktu docelowego, czyli przygotowanego przez państwa Stryjewskich ogniska w Tolkmicku. Po ogrzaniu się przy ognisku oraz posileniu grochówką uczestnicy rajdu wysłuchali relacji z ostatniej bitwy sierżanta W. Stryjewskiego, którą odczytała Jolanta Kwiatkowska z Okręgu Pomorskiego ZŻ NSZ. Przeprowadzony został również III Konkurs Wiedzy o Żołnierzach Wyklętych.

Swoją obecnością na ognisku zaszczycił nas prezes oraz sekretarz Pomorskiego Okręgu ZŻ NSZ, którzy pomimo obowiązków zawodowych przyjechali na zakończenie całego  wydarzenia.

Każdy z uczestników otrzymał imienne podziękowanie za udział w II Rajdzie Pieszym im. Sierżanta Wiktora Stryjewskiego "Cacko". Wydarzenie odbyło się pod patronatem honorowym Fundacji Kwartalnika Wyklęci.

Wielkie podziękowania dla wszystkich uczestników, którzy w dobrym humorze znosili pogodowe niedogodności. Wielki szacunek i podziękowania dla państwa Łucji i Andrzeja Stryjewskich za pomoc przy organizacji części "ogniskowej" .

Mamy nadzieję, że nasz rajd będziemy  kontynuować corocznie, bez względu na pogodę oraz uwarunkowania polityczne.

Organizatorzy:

• Elbląscy Patrioci
• BRYGADA WARMIŃSKO-MAZURSKA ONR
• Związek Żołnierzy Narodowych Sił Zbrojnych- Okręg Pomorski

*) za – podziemie zbrojne

-----------------

Wiktor Stryjewski Przed wybuchem II wojny światowej mieszkał w rodzinnej miejscowości, gdzie prowadził 27-hektarowe gospodarstwo. Uczestniczył w wojnie obronnej 1939 r. w szeregach 32. pułku piechoty. W okresie okupacji niemieckiej był żołnierzem AK w Obwodzie Sierpc. Po wkroczeniu wojsk sowieckich został skierowany przez swoje dowództwo do Służby Ochrony Kolei w Sierpcu. W lutym 1946 r. stanął w obronie Polki gwałconej przez sowieckiego żołnierza, którego zabił, za co został aresztowany przez UB. Dzięki pomocy współpracującego z podziemiem funkcjonariusza resortu bezpieczeństwa zbiegł z aresztu. Ukrywał się na terenie powiatu sierpeckiego, gdzie wstąpił do oddziału Ruchu Oporu Armii Krajowej Obwodu krypt. „Mewa”, dowodzonego przez Leona Ziółkowskiego „Lisa”.

 

Wyróżnił się w wielu akcjach zbrojnych skierowanych przeciw komunistycznemu aparatowi represji, m.in. likwidując posterunki MO i urzędy gminne w Zawidzu, Strzegowie, Rościszewie, Łęgu, Skrwilnie, Lidzbarku, Gralewie. Podczas amnestii 1947 r., wspólnie z por. Franciszkiem Majewskim „Słonym” nie ujawnił się. Brał udział w rozbiciu obławy UB i MO 12 VII 1947 r. pod Okalewem w powiecie rypińskim (poległo wówczas 16 funkcjonariuszy resortu bezpieczeństwa). 11 X 1947 r. we wsi Chudzynek, gm. Drobin, pow. Płock wykonał zamach na Władysława Rypińskiego „Rypę” (dowódcę pepeerowskiego „szwadronu śmierci” skrytobójczo mordującego członków PSL i byłych żołnierzy AK). W październiku 1947 r. wszedł w skład 11. Grupy Operacyjnej NSZ, obejmując dowództwo patrolu bojowego działającego na terenie powiatów płońskiego, płockiego i sierpeckiego.

 

Ujęty przez UB 8 II 1949 r. po walce z 262-osobową grupą operacyjną KBW, UB i MO we wsi Gałki, gm. Mała Wieś, pow. Płock, został skazany „...trzydziestoośmiokrotnie na karę śmierci [...]” przez Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie. Wyrok wykonano 18 I 1951 r. w więzieniu mokotowskim. Miejsce jego pochówku pozostaje nieznane.